ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဒီလိုပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ဟိုး ေ႐ွးေ႐ွးတုန္းက ဒီလိုအခ်စ္ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

ပံုျပင္ထဲက ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ရူးေနၾကတယ္။ သူကရူးေနလို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး အ႐ူးစကားပဲေျပာတတ္တယ္။ သူမကလည္းရူးေနၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး
သူ႔ကိုပဲ ခပ္တံုးတံုးရယ္ျပၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။

အစက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မသိၾကဘူး။ သူက ေတာင္အရပ္မွာေနၿပီး သူမက ေျမာက္အရပ္မွာေနၾကတယ္။ အိမ္ကလူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
တံုးအတယ္ဆိုၿပီး ဂရုမစိုက္ဘဲ သြားခ်င္ရာသြားဆိုၿပီး စြန္႔ပစ္ထားၾကတယ္။
ေတာင္အရပ္ကေန ေျမာက္အရပ္ဆီဦးတည္ၿပီး သူထြက္လာခဲ့တယ္။ ေျမာက္အရပ္ကေန
ေတာင္အရပ္ဆီဦးတည္ၿပီး သူမ ေလလြင့္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ေလလြင့္ခဲ့ၾကတယ္...

တကယ္ေတာ့ အရင္က သူ မရူးဘူး။ တစ္ခါက အလုပ္ခြင္မွာ ေခါင္းကိုအုတ္နဲ႔ ရိုက္မိၿပီးေနာက္ သူရူးသြားတာျဖစ္တယ္။ သူမလည္း အစက မရူးဘူး။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္ပထမရခဲ့တဲ့ သူမေနရာကို
သူေဌးသမီးတစ္ေယာက္ ဝယ္ယူလိုက္ရာက ဘယ္သူနဲ႔မွ သူမစကားမေျပာေတာ့ဘူး။
အေဖအေမကိုလည္း ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူမ ႐ူးသြားခဲ့တယ္။

လမ္းခရီး ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူတို႔ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကမွန္းမသိဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြ ညစ္ပတ္ေပေရေနတယ္။ မည္းညစ္ေနတဲ့ ေျခဖ်ားေတြဖိနပ္ထိပ္မွာ
ျပဴထြက္ေနတယ္။ သူမကိုယ္ေပၚက အနီေရာင္ဝတ္စံုလည္း မီးခိုးေရာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
႐ႈပ္ပြေနတဲ့ သူမဆံပင္ေပၚမွာ ျမက္ေျခာက္ေတြ ကပ္ညိႇေနတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူမမ်က္ႏွာျဖဴေနတယ္။ ျဖဴေရာ္ေနတယ္။ လက္ထဲမွာ ေရပုလင္းတစ္လံုးကိုင္ထားၿပီး
လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ထံုအ,အ သူမရယ္ျပေနခဲ့တယ္။

ညေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္မွာ သူနဲ႔သူမေတြ႔ၾကတယ္။ အမႈိက္ပံုးတစ္ခုမွာ မိႈတက္ေနတဲ့ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကို အတူေတြ႔ၾကရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ဆံုခဲ့ၾကခဲ့တယ္။ ေပါင္မုန္႔ဆီ ႏွစ္ဦးသားလက္လွမ္းၿပီး ေကာက္ယူခ်ိန္
ေခါင္းခ်င္းတိုက္ ဆံုခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ သူမကို သူစူးစူးစိုက္စိုက္
ၾကည့္ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို သူမရယ္ျပေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး
သူ႔လက္ထဲေပါင္မုန္႔ပါလာတယ္။ မည္းညစ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးကိုဟၿပီး ေပါင္မုန္႔ကို
ခပ္နာနာတစ္ခ်က္ သူကိုက္ခ်လိုက္တယ္။ သူမ မလႈပ္ဘဲ သူ႔ကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

သူမကို အေရာင္မပါတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ သူတစ္ခ်က္ ေစာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ တံေထြးေတြကို မျပတ္မ်ဳိခ်ရင္း သူ႔ကို သူမေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ စားလက္စေပါင္မုန္႔ကိုရပ္ၿပီး ထံုအအနဲ႔ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူမကို
ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အရူးႏွစ္ေယာက္ ဘာအမႈအရာမွမျပဘဲ
အခ်င္းခ်င္း စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။


သူမကို သူေပါင္မုန္႔ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ တစ္ဝက္သာက်န္တဲ့ေပါင္မုန္႔ကို သူမဆတ္ခနဲဆဲြယူၿပီး အားရပါးရစားလိုက္တယ္။ ေနရာက သူလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိပ္ေနက်အိမ္အိုႀကီးဆီ သူျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္နားေရာက္မွ
သူ႔ေနာက္မွာ သူမ လိုက္ပါလာမွန္းသိတယ္။ သူ႔ကို သူမရယ္ျပျပန္တယ္။
သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာၾကဘဲ အိမ္အိုႀကီးထဲမွာ
အတူေနခဲ့ၾကတယ္။

ညအိပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ခါမွမခံစားဖူးတဲ့ ေႏြးေထြးမႈကို သူခံစားမိတယ္။ ႏုိးလာေတာ့ သူမက သူ႔ကိုဖက္ၿပီး အိပ္ေနတယ္။ အရူးတစ္ေယာက္ပံုစံနဲ႔ မတူဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ သူ႔ကိုဖက္ၿပီး
သူမအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အရူးႏွစ္ေယာက္ တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေစ်းထဲက စားစရာေတြေကာက္ယူစားၿပီး သူတို႔ဗိုက္ျဖည့္ၾကတယ္။ ညဖက္မွာ အိမ္အိုႀကီးဆီ
ျပန္အိပ္ၾကတယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္၊ တစ္လၿပီးတစ္လ ေန႔ရက္ေတြကို
သူတို႔ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ညမွာ ဘယ္ကေကာက္ရမွန္းမသိတဲ့ လက္စြပ္တစ္ကြင္းကို သူယူျပန္ခဲ့တယ္။ သံေခ်းေတြတက္ေနတဲ့ လက္စြပ္ကို သူမလက္ထဲ သူစြပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူမက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ေနတယ္။ အဲဒီညက
သူမ အားရပါးရရယ္ျဖစ္တယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညမွာ သူမရယ္သံကို
အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္။ ရယ္သံေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ငိုသံေတြပါေနခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူမငိုမိတယ္။ သူ႔ကိုဖက္ၿပီး ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ သူမ
ငိုေနမိတယ္။ သူက မတုန္လႈပ္တဲ့အျပင္ မ်က္ႏွာမွာလည္း ဘာအမူအရာမွ မျပခဲ့ဘူး။

သူမ ဖ်ားေနတယ္။ တစ္ခါမွ မဖ်ားဖူးတဲ့သူမ အျပင္းဖ်ားေနခဲ့တယ္။ သူနဲ႔အတူ မနက္စာထြက္မေကာက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို ရယ္ျပမေနခဲ့ေတာ့ဘူး။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း အစာေတြသြားေကာက္ခဲ့ၿပီး ေန႔ခင္းမွာ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လက္ထဲမွာ ေရအသစ္တစ္ဗူးနဲ႔
ေပါင္မုန္႔အသစ္တစ္ထုပ္ ယူၿပီး သူျပန္လာခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေတြ
ဖုေယာင္ေနတယ္။ လက္ညိဳးေတြလည္း ညိဳမည္းေနတယ္၊ ႏွာေခါင္းမွာလည္း
ေသြးေတြေပေနတယ္။ ဆိုင္ထဲက ေရနဲ႔ေပါင္မုန္႔ကို သူဝင္လုတဲ့အခ်ိန္
ဆိုင္ပိုင္ရွင္ရိုက္ထားလို႔ျဖစ္တယ္။


မ်က္လံုးေတြကို သူမမွိတ္ထားလည္း သူ႔ကို အရင္လိုပဲ ရယ္ျပေနခဲ့တယ္။ ေပါင္မုန္႔ကိုယူၿပီး သူမပါးစပ္ထဲ သူထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူမ မစားႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူမ
သိပ္မဟန္ေတာ့ဘူး။ အဖ်ားေတြတက္ၿပီး သူမေမ့ေမ်ာသြားခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ပထမဆံုးအႀကိမ္ အမူအရာေတြကို ျမင္ရတယ္။ စိုးရိမ္တဲ့ အမူအရာ၊ အကူအညီမဲ့တဲ့
အမူအရာ... အိမ္အိုထဲကေန သူထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ အစိမ္းေရာင္ဝတ္
ရဲသားတစ္ဦးကုိေတြ႔ေတာ့ သူငိုတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူငိုခဲ့တယ္။

"ကြၽန္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီးကို ကယ္ပါ" လို႔ ပါးစပ္ကေအာ္ၿပီး သူငိုတယ္။

"သြားစမ္း.. အရူး.. ေတာက္.. အိမ္ကထြက္တာနဲ႔ ဘယ္ကအရူးနဲ႔လာတိုးေနမွန္း မသိဘူး"

ရဲသားက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကိုကန္ထည့္လိုက္တယ္။ ေျမႀကီးေပၚ သူပက္လက္လွန္က်သြားတယ္။ ရဲသားက သူ႔ဗိုက္တည့္တည့္ အားနဲ႔သံုးေလးခ်က္ ဆင့္ၿပီးကန္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ တံေထြးတစ္ခ်က္ေထြးထည့္ၿပီး
ေနရာကထြက္သြားတယ္။ ေျမေပၚမွာ သူအၾကာႀကီးလဲေနခဲ့တယ္။ သူထႏိုင္တဲ့အခ်ိန္
မ်က္ႏွာေပၚက တံေထြးေတာင္ ေျခာက္ေနခဲ့ၿပီ။

သူမကိုေက်ာပိုးၿပီး လမ္းမႀကီးေပၚ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုတစ္ေယာက္မွ ဂရုစိုက္မၾကည့္ၾကဘူး။ ၾကည့္ၾကတဲ့လူေတြကလည္း
ရြံ႕ရွာတဲ့ေအးတိေအးစက္ အၾကည့္နဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
ကိုယ္လမ္းကိုယ္သြားလိုက္ၾကတယ္။ သူမကို လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ သူခ်လိုက္ၿပီး
အကူအညီမဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ လူေတြကို သူလိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူမ
အသက္မွ်င္းမွ်င္းေလးပဲ ရူေနတယ္။ ရုတ္တရက္ လမ္းေဘးက ဖန္ကဲြစတစ္စကို
သူေကာက္ယူၿပီး သူမရဲ႕ ညစ္ပတ္ပိန္လွီေနတဲ့ လက္ေပၚခုတ္ခ်လိုက္တယ္။
သူမလက္ထဲကေသြးေတြ ျဖာခနဲ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ပန္းတက္လာတယ္။

"ဟား.. ဟား... ကြၽန္ေတာ္လူသတ္လိုက္ၿပီ... ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္ ကြၽန္ေတာ္လူသတ္လိုက္ၿပီ"

အဲဒီေနာက္ အေရးေပၚလူနာတင္ကား ေရာက္လာၿပီး သူမကို သယ္ထုတ္သြားၾကတယ္။ ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့လူေတြက သူ႔ကိုကန္ေက်ာက္ၿပီး ဆဲဆိုထြက္သြားၾကတယ္။ ကယ္တင္ခံရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူမ ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။
အေရးေပၚခန္းမွာ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ သူမ မေနခဲ့ရဘဲ ရင္ခဲြရံုထဲ
ပို႔ခံခဲ့ရတယ္။ ေသဆံုးသြားေပမယ့္ သူမမ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနခဲ့တယ္။ ေသဆံုးခ်ိန္ထိ
သူမလက္သူၾကြယ္မွာ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ လက္စြပ္ကို စြပ္ထားဆဲျဖစ္တယ္။

သူမျပန္အလာကို သူအၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ လံုးဝျပန္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ရယ္ျပဖို႔ ျပန္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
သူငိုမိတယ္။ အားပါတရ သူေအာ္ငိုမိတယ္။ ညတစ္ညလံုး သူ႔ငိုသံေတြ လႊမ္းေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွ သူ႔ငိုသံကို သတိမထားခဲ့မိၾကဘူး။

သူတို႔စေတြ႔ခဲ့တဲ့ အမိႈက္ပံုးေဘးမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ေအးစက္ေနတဲ့အေလာင္းကို လူေတြေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကအၿပံဳးေတာင္ ေအးစက္ေနခဲ့ပါၿပီ။
မိႈတက္ေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္နဲ႔ မေဖာက္ရေသးတဲ့ ေရတစ္ပုလင္းက
သူ႔ရင္ခြင္ထက္မွာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္လို႔.....